Jubileusz 880-lecia Pieśni Słonecznej
Odpust zupełny od 1 stycznia do 31 grudnia 2025
Penitencjaria Apostolska dla pogłębienia świętości wiernych i dla zbawienia dusz, na mocy specjalnych uprawnień udzielonych jej przez Jego Świątobliwość papieża Franciszka, w odpowiedzi na gorące prośby przedłożone w ostatnim czasie przez Najczcigodniejszego o. Wojciecha Kuliga, Ministra Prowincjalnego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych Prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego, z okazji uroczystości ku czci świętego Franciszka z Asyżu, które obchodzimy w 800 lat od powstania pieśni pochwalnej Serafickiego Ojca, zwanej „Pieśnią słoneczną" lub „Pochwałą stworzeń", udziela łaskawie ze skarbca Kościoła odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami (spowiedź sakramentalna, komunia świętej oraz modlitwa według intencji Ojca świętego), który mogą uzyskać Bracia oraz wszyscy wierni ożywieni duchem pokuty i miłości miłosiernej, w Roku Jubileuszowym 2025 od dnia 1 stycznia aż do dnia 31 grudnia. Odpust ten mogą ofiarować również w intencji wiernych zmarłych pokutujących w czyśćcu.
Warunkiem uzyskania odpustu jest nawiedzenie w formie pielgrzymki dowolnego kościoła lub klasztoru, należącego do wspomnianej Prowincji, i pobożne uczestnictwo w okolicznościowych nabożeństwach jubileuszowych, zgodnie z prośbą wyrażoną w przedłożonym piśmie, albo przynajmniej oddanie się przez odpowiedni czas pobożnemu rozmyślaniu, zakończonemu Modlitwą Pańską, Wyznaniem Wiary oraz wezwaniem do Najświętszej Maryi Panny, świętego Franciszka z Asyżu, św. Antoniego z Padwy i św. Maksymiliana Marii Kolbego.
Odpust zupełny będą mogły uzyskać również osoby starsze lub chore oraz ich opiekunowie, a także wszyscy, którzy z poważnej przyczyny nie mogą opuszczać domu, jeśli wzbudzą pragnienie wyrzeczenia się wszelkiego grzechu i postanowią wypełnić – skoro tylko będzie to możliwe – trzy zwykłe warunki, a także jeśli łącząc się duchowo z jubileuszowymi celebracjami, ofiarują miłosiernemu Bogu swoje modlitwy, cierpienia i niedogodności osobistego życia.
Aby zaś dostęp do łaski Bożej, udzielanej za pośrednictwem władzy kluczy Kościoła, mógł być łatwiejszy ze względu na duszpasterską miłość, Penitencjaria zwraca się z gorącą prośbą, aby kapłani z Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych gorliwie i wielkodusznie oddawali się sprawowaniu sakramentu pokuty i pojednania.
(Z Dekretu Penitencjarii Apostolskiej z dnia 16 grudnia 2024)
Wsławiony bądź, o Panie mój,
we wszystkim co stworzyłeś nam.
Wsławiony bądź, o Panie mój,
we wszystkim co stworzyłeś nam.
Niech wielbi Cię braciszek słońce,
Co daje nam i dzień i noc,
Codziennie śle promienne gońce,
Wychwala Twoją Boską moc.
Niech wielbi Cię braciszek księżyc,
Co srebrem lśni wśród sióstr mych gwiazd,
Gdy mróz, nasz brat, swym puchem śnieży,
On przypomnieniem Twoich łask.
Niech wielbią Cię pogody, słoty,
Niech wielbi Cię huragan burz,
Niech wielbi Cię poranek złoty
Wśród słońca, woni lilii, róż.
Niech wielbią Cię płynące rzeki,
Jeziora, morza, cichy staw.
Niech wielbi Cię kraj ziem daleki,
Zwierzęta, ryby, zieleń traw.
Niech wielbią Cię skrzydlate ptaki:
To bracia, siostry - dar Twych rąk.
Niech wielbią Cię kwiatuszki maki,
Rumianek, mięta z pól i łąk.
Niech wielbią Cię dziateczki małe,
Dorosła młodzież, dziewic chór.
Niech matki głoszą Twoją chwałę
I ojców męskich głosów wtór.
Najwyższy Ojcze, wieczny Boże,
Tyś dla nas stworzył cały świat.
Wielbimy Cię dziś wraz w pokorze,
W miłości świętej siostra, brat.
CZYM JEST OPDUST?
Fragmenty „Ze skarbca Kościoła”
w opracowaniu o. Roberta Leżohupskiego, OFM Conv.
Odpusty są bardzo przydatne do chrześcijańskiego życia duchowego: pomagają w walce z grzechem i z siłami zła, pobudzają miłość i ofiarują cenną pomoc zmarłym braciom i siostrom; są znakiem nadziei na pełne pojednanie z Bogiem Ojcem; wzmacniają hierarchiczną wspólnotę między wiernymi i pasterzami; są narzędziami uświęcania i oczyszczania Kościoła zakorzenionego w Chrystusie więzami miłosierdzia. W ten sposób naśladowanie Chrystusa poprzez wiarę i dzieła miłosierdzia wzrasta i rozwija się, ożywione przez sakramenty i wspierane poprzez komunię świętych.
W życiu codziennym odpusty pomnażają w nas swój dar, ograniczając przestrzeń grzechu wciąż obecną w zakamarkach naszej duszy, krok po kroku, jak medycyna stale przyjmowana, aż do całkowitego uzdrowienia. Tak rozumiane odpusty, mówił Święty Jan Paweł II, „nie są nigdy swoistą «zniżką» zwalniającą z obowiązku nawrócenia, ale raczej stanowią pomoc w bardziej zdecydowanym, ofiarnym i radykalnym realizowaniu tej powinności”. Praktyka odpustów potwierdza konieczność mediacji Kościoła oraz konieczność życia sakramentalnego. “Każdy wierny może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa”.
W relacji między człowiekiem a Bogiem, inicjatywa jest zawsze po stronie Boga, który ofiarowuje nam przebaczenie i prosi nas o przyjęcie tego daru, aby było owocne w naszym życiu, to przebaczenie nazywa się „usprawiedliwieniem”, to znaczy odpuszczeniem „kar tymczasowych”. Człowiek nie staje się przez to doskonały, nosi w sobie „nostalgię grzechu”; w rzeczywistości nadal ma nieuporządkowane tendencje i w ten sposób zawsze pozostają „resztki winy do odpuszczenia”. Dlatego też wszyscy potrzebujemy Miłosierdzia Bożego. Jest zatem koniecznym, aby na rzecz pełnego odpuszczenia i naprawy za grzechy, przywrócić przyjaźń z Bogiem poprzez nawrócenie serca i naprawienie wyrządzonych krzywd.
Odpust ma coś wspólnego z innymi środkami, czyli sposobami przyjętymi do usunięcia pozostałości po grzechach, lecz równocześnie od tychże sposobów całkiem się różni. Cel odpustu polega na tym, żeby nie tylko pomóc chrześcijanom do spełniania uczynków pobożności, pokuty i miłości, ale by przyczyniały się one do wzrostu ich wiary i dobra wspólnego.
Administrator: o. Dariusz Szurko, OFM Conv.